Rozdział 7

Dedykuję Pysiek :3 :*
___________________________________
Harry's pov
Kaitlin spała skulona przy oknie. Właśnie zatrzymaliśmy się przed moim domem.
- Kaitlin. - szepnąłem szturchając ją. Jej głowa poderwała się do góry i zaczęła się rozglądać.
- Rozpakujemy cię i potem porozmawiamy.

- O czym musimy porozmawiać, Harold? - zapytała siadając przy kuchennym stole naprzeciwko mnie.
- O mnie, o tobie... Anthonym.

Kaitlin's pov
- O mnie, o tobie... Anthonym. - zamarłam. To oczywiście oznacza, że między mną a Anthonym koniec, ale... on o tym nie wie.
- Kaitlin, zadzwoń do niego. - powiedział przysuwając do mnie telefon. O cholera. Przełknęłam ślinę i wykręciłam numer.

Jeden dzwonek.

Drugi dzwonek.

- Halo? - niemal się przeraziłam, gdy usłyszałam jego głos.
- A-Anthony. - wychrypiałam.
- Kaitlin? Z czyjego telefonu dzwonisz? Coś się stało? - wzięłam głęboki oddech. Teraz nie było odwrotu.
- Nie, wszystko w porządku... Jestem u Harry'ego. - Pauza po drugiej stronie.
- DLACZEGO. TY. TAM. KURWA. JESTEŚ? - odwróciłam się do Harry'ego, który nakazał mi mówić dalej.
- Bo z nami koniec, Anthony. Ślub odwołany. - Włączyłam telefon na głośnomówiący i położyłam na stole.
- Zostawiasz MNIE dla tej szumowiny?! Żartujesz sobie?! Daj tego idiotę do telefonu. TERAZ!
Harry wziął telefon, wyłączył głośnomówiący i poszedł do drugiego pokoju.

Wrócił po chwili rzucając telefon, co sprawiło, że podskoczyłam.
- Siedzisz w głębokim bagnie, Kaitlin. - złapałam się za głowę. - A myślałem, że to ja byłem tym, który pieprzył wszystko. - powiedział chichocząc.
- Nadal musisz dorosnąć, Harry.

Harry's pov
- Nadal musisz dorosnąć, Harry. - powiedziała i wyszła frontowymi drzwiami.
Nie zdawała sobie sprawy co się działo. Anthony nie jest 'jestem ponad to i ruszę dalej' typem faceta. Nie podda się bez walki...

Podniosłem telefon i zadzwoniłem do Lou.

- Harry, co tam?
- Kaitlin jest tutaj.
- Tak, słyszałem...
- Jest u ciebie, prawda?
- Ummm... tak.
- Nie mów jej, ale jej problemy się nie skończyły. Dopiero się zaczynają, stary.
- Harry, co ty...

Rozłączyłem się i postanowiłem iść na spacer.

Anthony's pov
Szedłem alejką niedaleko kawiarni. Było zimno i mokro i wyglądało tak jak w filmach. Nie zauważyłem go od razu przez otaczającą nas mgłę, ale po chwili się z niej wyłonił zmierzając w moim kierunku.
- Lepiej niech to będzie dobre. - wymamrotał.
- Och, na pewno jest. - Czułem jak jego zimne spojrzenie się zmienia.
- Więc co to jest? - zapytał niecierpliwie. Znalazłem zdjęcie na telefonie i mu je pokazałem.
- Pan Harry Styles. - odpowiedział ze śmiechem. - To powinno być łatwe. Nie mogę się doczekać by dostać w moje ręce tego dupka.
Muzyka dla moich uszu. Podałem mu kartkę z jego adresem.
- Do zobaczenia, panie Jones. - powiedziałem wyciągając dłoń.
- Mów mi Parker. - uścisnął ją.